İmâm Şafi'î:
«Kalbinde, Allah sevgisiyle, dünyâ sevgisini toplayabildiğini iddia eden yalancıdır.» (Çünkü bir gönülde iki aşk olamaz.) buyuruyor. Humeydî naklediyor:
«İmâm Şâfiî bâzı vâlilerle Yemen’e ve oradan da on bin dirhem harçlık ile Mekke'ye gitti. Şehir dışında kendisine bir çadır kurdular. Ziyaretine gelenlere, parayı tamamen dağıtmadan oradan ayrılmadı. Bir def’a da hamamcıya büyük bahşişler vermiştir. Düşen kamçısını kendisine verene de elli dînar vermişti.»
Bütün bunlar onun cömertliğini gösterir ki, buna benzer daha nice cömertlikleri vardır. Zühd’ün başı da cömertliktir. Çünkü bir şeyi seven ondan ayrılmaz, malını infak eden, dünyalığı küçümseyen kimsedir. İşte zühd’ün gerçek mânâsı da budur.
İhya-i Ulûm'id-Din (İslâmi İlimlerin Canlandirilmasi), İmam Gazâli, sf.67
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder