Hz. Peygamber’in [sallallahu aleyhi vesellem] zevcelerinden Cüveyriyye’nin [radıyallahu anhâ] anlattığına göre, Allah Resûlü bir gün sabah namazını kılınca, daha kendisi namazgâhında iken, erkenden yanından çıkmış, gitmiş, kuşluktan sonra Cüveyriyye (aynı yerinde zikrederek) otururken geri gelmiş ve,


“Bırakıp gittiğim halde duruyorsun (hiç yerinden kımıldamadın galiba?) ” diye sormuştur. “Evet” cevabı üzerine şunu söylemiştir:

“Ben senden ayrıldıktan sonra dört kelimelik bir zikri üç kere okudum. Eğer bunlardan hâsıl olan sevap tartılacak olsa, senin burada sabahtan beri okuduğun duaların sevabının ağırlığına denk olur. O dua şudur: ‘Sübhânallahi ve bi-hamdihi adede halkıhi ve rıda nefsihi ve zînete arşihi ve midade kelimatihi (Allah’ı mahlûkatı sayısınca, nefsinin rızasınca, arşının ağırlığınca, kelimelerinin adedince teşbih /noksanlıklardan tenzih ederim).”

(S.Mübarek Erol, B.Gönüllüleri Kitabı)