Denilmiştir ki: “Şayet insanlar birbirlerini sevseler ve hep muhabbete vesile olacak şeylere yapışsalardı, adâlete ihtiyaç kalmazdı.”

Yine denilmiştir ki: “Adâlet muhabbetin halifesidir; muhabbetin bulunmadığı yerde, adâlet devreye girer.”

Avârifü’l-Meârif (Gerçek Tasavvuf), Ebû Hafs Şihâbüddin Sühreverdî, Semerkand Yayınları